آنتی اکسیدان
جهت حفاظت از پلیمرها در برابر تخریب، چه در حین فرآیند تولید (کوتاه مدت) و چه پس از آن و به هنگام استفاده از محصول نهایی در محیط (درازمدت) از آنتی اکسیدان‌ها استفاده می شود. معمولاً تخریب پلیمر به تولید ژل و تغییر شاخص جریان مذاب و از دست رفتن ویژگی های مکانیکی و ظاهری (کاهش مقاومت در برابر خط و خش، کاهش براقیت سطح، رنگ پریدگی و …) منجر می گردد.
بطور کلی در هنگام تخریب پلیمر، رادیکال‌های آزاد تشکیل می شوند و این امر موجب انجام واکنش های زنجیره ای کنترل نشده می گردد. از آنتی اکسیدان ها برای کاهش میزان رادیکال های آزاد از طریق مکانیزم های مختلفی مانند جلوگیری از تشکیل رادیکال های آزاد توسط عوامل کمپلکس ساز یا تجزیه کننده های هیدروپروکسید، یا بکارگیری رادیکال خوارها یا هیدروژن دهنده ها استفاده می شود.
انواع مختلفی از آنتی اکسیدان ها وجود دارند که از آنتی اکسیدان‌های عمومی و ارزان تر تا آنتی اکسیدان های مخصوص برای کاربردهای پیشرفته ای همچون لوله های آب داغ قابل عرضه می باشند. آنتی اکسیدان های پیشرفته معمولاً در زمینه تضمین ثبات رنگ (جلوگیری از گرایش رنگ محصول به زرد یا صورتی)، مهاجرت عوامل رنگزا از سطح پلیمر و … ویژگی های بهتری دارند.