آنتی بلاک

چسبندگی سطحی یکی از مشکلات رایجی است که تولید کنندگان فیلم‌ های پلی‌اولفینی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. شرکت کربی پلیمر انواع مختلف مواد ضد چسبندگی یا آنتی بلاک ها را تولید می‌کند.

چسبندگی به معنای چسبیدن دو لایه از فیلم مجاور به یکدیگر است. این یکی از رایج‌ ترین مشکلاتی است که در مورد فیلم‌ های پلی‌اتیلنی و پلی‌پروپیلنی وجود دارد (دمشی یا کست)، و البته در محصول لمینیت شده با اکستروژن نیز تا حد کمتری دیده می‌شود.

تصور بر آن است که چسبندگی لایه فیلم‌ های مجاور به دلیل وجود نیروهای واندروالسی بین نواحی بی‌ شکل پلیمرها رخ می‌دهد. این نیروها با کاهش فاصله بین دو لایه، بیشتر می شوند، به همین دلیل وقتی دو لایه به هم پرس می‌شوند، مشکل چسبندگی افزایش می‌یابد (مثل وقتی که فیلم‌ های تولید شده روی قرقره پیچیده می‌شوند و روی همدیگر انبار می‌ گردند). یکی دیگر از دلایل احتمالی چسبندگی، وجود گونه‌ هایی با وزن مولکولی پایین است (مانند الیگومرها) است که متمایل به مهاجرت به سطح فیلم هستند.

موثرتین روش برای مبارزه با این مشکل، استفاده از مستربچ های افزودنی‌ آنتی بلاک است. عامل ضد چسبندگی که بصورت میکروسکوپی در رزین وجود دارد، از سطح فیلم بیرون می‌زند. این وضعیت موجب تشکیل ناهمواری خاصی در سطح فیلم می گردد که به کم شدن تماس سطوح فیلم به یکدیگر کمک می‌کند و فاصله‌ ی بین دو لایه را افزایش داده و از این طریق کاهش چسبندگی را موجب می گردد.

چسبندگی بین لایه‌ های مجاور موجب افزایش اصطکاک (مقاومت در برابر حرکت) می‌ شود، و افزودن مواد ضد چسبندگی عموماً کاهش ضریب اصطکاک (COF: coefficient of friction) فیلم به فیلم را به دنبال دارد. ضریب COF معیاری از میزان دشواری لغزاندن یک سطح روی سطح مجاور است. هرچقدر مقاومت در برابر لغزش بیشتر باشد، مقدار ضریب COF نیز بالاتر خواهد بود (مثلاً گاهی از فیلم های «کم لغزش» یا «بدون لغزش» تحت عنوان فیلم‌های «ضریب COF بالا» یاد می‌ شود.