uv
uv2
15979poster
previous arrow
next arrow

آنتی یووی

قرارگرفتن در معرض نور آفتاب (و در برخی موارد حتی نور منابع مصنوعی مانند لامپ ها) می‌تواند اثرات مخربی بر خواص محصولات پلی‌اتیلنی یا محتویات بسته‌بندی‌ها داشته باشد. تابش اشعه‌ی ماوراء بنفش موجب گسسته شدن پیوندهای شیمیایی در پلیمر شده و موجب اثرات نامطلوبی بر مواد غذایی، نوشیدنی‌ها، مواد دارویی و مواد غیرفاسدشدنی موجود در بسته‌بندی‌های پلیمری می‌شود. این فرایند که تخریب نوری نامیده می‌شود، در نهایت به ترک خوردگی، کاهش براقیت سطح و از دست رفتن ویژگی‌های فیزیکی همچون مقاوت در برابر ضربه، مقاومت در برابر کشش و سایر ویژگی‌ها می‌انجامد. این فرایند همچنین می‌تواند موجب تغییر ترکیب شیمیایی مواد بسته‌بندی شده و رنگ موجود در آن‌ها شود.

– جاذب‌های ماوراء بنفش (UAVها)

جاذب‌های ماوراء بنفش با جذب اشعه‌ی مخرب ماوراء بنفش و دفع آن به صورت انرژی حرارتی موجب کند شدن فرایند تخریب می‌شوند. این قابلیت موجب استفاده‌ی گسترده از این مواد در قالب فیلترهای ماوراء بنفش شده است. جاذب‌های ماوراء بنفش برای آنکه عملکرد موثری داشته باشند، به ضخامتی دست کم 15 تا 20 هزارم سانتیمتر نیاز دارند.
جاذب‌های ماوراء بنفش، موادی مصرفی هستند، بنابراین لازم است در هنگام توصیه‌ی استفاده از اینگونه جاذب‌ها، طول عمر مورد انتظار محصولات حفاظت شده توسط این جاذب‌ها نیز مدنظر قرار داده شود. باید مقدار کافی از جاذب ماوراء بنفش در پایه مواد محصول تولیدی وجود داشته باشد تا الزامات فوق‌الذکر قابل دسترسی باشند.

– پایدارساز نوری آمین استخلاف‌دار (HALS)

مواد موسوم به هالز در زمره‌ی موثرترین پایدارسازهای نوری برای پلی‌اولفین‌ها به شمار می‌روند. این مواد با طیف وسیعی از اوزان مولکولی و ساختارهای متناسب با هر کاربردی به بازار عرضه شده‌اند. این مواد از طریق به دام اتداختن رادیکال‌های آزاد تشکیل شده در حین فرایند اکسید شدن و ممانعت از رشد آن‌ها عمل می‌کنند. هالزها بی رنگ هستند، در غلظت‌های پایین بسیار کارآمد ظاهر می‌شوند، و می‌توان آن‌ها را در فرایندی چرخه‌ای بکار بست که در آن، در طول فرایند پایدارسازی، این مواد بجای آنکه مصرف شوند، احیاء می شوند.

نوع محصول، موقعیت جغرافیایی از نظر تعارض با نور، و محیط شیمیایی به عنوان عوامل اصلی در انتخاب نوع و مقدار ماده‌ ی هالز مورد نیاز به شمار می‌روند. انواع این ماده‌ی شیمیایی بواسطه‌ی میزان فرّاریت و مقاومت شیمیایی از هم متمایز می‌شوند.