تاخیر انداز شعله
اغلب مواد ترموپلاستیک، اشتعال‌پذیرند و اگر دمای آن‌ها از حد مشخصی تجاوز کند، به سادگی می‌سوزند. پلاستیک‌ها که از هیدروکربن‌ها ساخته شده‌اند، از طریق فرایندی دچار احتراق می‌شوند که با حرارت دادن آغاز شده و موجب تجزیه ی شیمیایی شدن ساختار زنجیره‌ای طولانی آن‌ها و تبدیل آن‌ها به هیدروکربن‌های فرّار، هیدروژن و رادیکال‌های آزاد هیدروکسیل می‌شود. این اجزا انرژی بالایی در خود دارند و با واکنش دادن با اکسیژن، حرارت آزاد کرده و موجب گسترش حریق می‌شوند.
مواد تاخیر انداز شعله با این هدف به پلی‌اولفین‌ها، پلی‌کربنات‌ها، پلی‌آمیدها، پلی‌استرها و سایر پلیمرها افزوده می‌شوند که مقاومت آن‌ها در برابر شعله ورشدن را افزایش دهند، گسترش شعله را محدوده کنند، تشکیل دود را کاهش دهند، و مانع از چکه کردن پلیمر شوند. هدف اصلی در استفاده از این مواد، به تأخیر انداختن زمان شعله‌ورشدن و سوختن ماده است، به نحوی که افراد فرصت بیشتری برای گریختن از نواحی دچار آتش‌سوزی داشته باشند. هدف دوم در استفاده از این مواد، کاهش خسارت به اموال در زمان آتش‌سوزی است.
پلاستیک‌های حاوی مواد تاخیر انداز شعله در منازل، ساختمان‌های اداری، خودروها و وسائط حمل و نقل عمومی، مبلمان، الیاف، لوازم خانگی، و بسیاری از کاربردهای دیگر به کار بسته شده‌اند. بطورکلی، استفاده از آن‌ها در بسیاری از مقررات و آئین نامه‌های ساختمانی یا استانداردهای صنعتی، الزامی دانسته شده است. به عنوان نمونه‌های دیگری از محصولات پلاستیکی که نیازمند مواد مقاومت‌افزا در برابر شعله هستند می‌توان به الیاف ساختمانی، پارچه‌های بنر، مواد عایق‌بندی سقف، سقف‌پوش‌ها و دیوارپوش‌ها، زیره‌ی فرش، پارچه‌ی بکار رفته در خودرو، قطعاتی در قطارها و هواپیماها، مواد اولیه‌ی تولید چادر کمپینگ، صندلی ورزشگاه‌ها، کف‌پوش‌ها، بدنه‌ی تلویزیون و کیس کامپیوتر، سیم‌های برق، کابل برق، و مجاری تعبیه شده در کنار تونل‌ها اشاره کرد.
برای آنکه حریقی شعله ور شود، وجود ماده‌ی سوختنی، اکسیژن و یک منبع شعله، ضروری است. عملکرد مواد تاخیر شعله، مبتنی بر اختلال فیزیکی یا شیمیایی در یک یا بیش از یکی از این ارکان حریق است. آن دسته از چنین موادی که اثر فیزیکی دارند، یا موجب خنک شدن زیرلایه و رساندن آن به دمایی پایین‌تر از دمای احتراق آن می‌شوند، یا یک لایه‌ی محافظتی جامد یا گاز ایجاد کرده و مانع از رسیدن اکسیژن می‌شوند، و یا گازهای بی اثری را ایجاد می‌کنند که سوخت را در فازگازی خود رقیق می‌گردانند. آن دسته از مواد مقاومت‌افزا در برابر شعله‌ای که بصورت شیمیایی عمل می‌کنند، با واکنش دادن با فاز گازی یا عایق کردن پلیمر با تشکیل یک لایه‌ی سطحی کربن‌دار، در فرایند احتراق اختلال ایجاد می‌کنند. رایج‌ترین مقاومت‌افزاهای تجاری عبارتند از انواع برم‌دار و کلردار، انواع پایه فسفری، و اکسیدهای فلزی.